LEFTOVERS - from Covid-19 Era
მიტოვებული ქალაქის ფიქრები
არასდროს დამავიწყდება ის შეგრძნებები რასაც ახლა განვიცდი - ჩუმად ჩაიჩურჩულა მიტოვებულმა ქალაქმა, ძლივსძლივობით ამოიხვნეშა და თვალები ძირს დახარა.
შევიცვალე, ძალიან მალე შევიცვალე და ჩემთან ერთად გარშემოც ყველაფერი სხვანაირია... ვერ ვხვდები, რომელმა რომელი გამოიწვია, მაგრამ ასეა. მიჭირს ამის თქმა, მაგრამ მზის ამოსვლის მეშინია, გაღვიძების მეშინია.. არ ვიცი რას უნდა ველოდე, რა დამხვდება თვალებს როცა გავახელ. ერთი თვეა, მაგრამ თითქოს წლებია ასე ვგრძნობ თავს, ვიღვიძებ და სიცარიელეა, ყველან სიცარიელეა.
ვცდილობ გავიხსენო რას ვგრძნობდი ადრე, სანამ სიცარიელე მოვიდოდა, მაგრამ მიჭირს, თითქოს წარსული, აწმყო, მომავალი, ყველაფერი გაქრა, ან, ფასი დაკარგა.
და რას აქვს ფასი?
მარტოობამ ბევრ რამეზე დამაფიქრა, დავფიქრდი ისეთ რაღაცებზე, რაც ხმაურის დროს არ მაწუხებდა, ადრე მარტივად შემეძლო დამეყრუებინა თავი და მარტო კარგზე მეფიქრა.
და ახლა
ახლა ყველაფერი სხვანაირადაა, ახლა ყველაფერი შეიცვალა, ახლა ვიცი, რომ აღარაფერი იქნება ისე, როგორც ადრე, ახლა ვუყურებ ცარიელ ქუჩებს და ვცდილობ წარმოვიდგინო მასზე მოსიარულე ადამიანები, ვცდილობ წარმოვიდგინო ქაოსი, ქაოსი, რომელიც თურმე ასე მყვარებია და არ მცოდნია, ვცდილობ წარმოვიდგინო ხმები, რომლებსაც ადამიანები გამოსცემენ ქუჩებში სიარულისას.
მომწონს, მომწონს სიცილის ხმა, მომწონს ბედნიერების ხმა, მომწონს სიცოცხლის ხმა, ვცდილობ გავიხსენო როგორი სუნი ჰქონდა აქამდე ხალხით გაჟღენთილ ქუჩებს.
ნეტავ სწორად მახსოვს?
იქნებ სადმე მოვკრა თვალი ვინმეს, იქნებ დავინახო და გიჟივით მივვარდე, დავყნოსო, ძალიან მინდა გავიხსენო ძველი სუნი, ნეტავ რამდენხანს გაგრძელდება ასე.
როდემდე ვიქნები საშიში და მიუკარებელი? როგორ გავიყვანო დრო, როგორ ავასწრაფო სუნთქვა, როგორ გავაგრძელო, თუ იმედი არ მექნება.
გამახსენდა
გამახსენდა, ადრე მოვკარი ქუჩაში ერთ საოცარ ადამიანს ყური, არ მახსოვს როგორი ხმა ქონდა, ან რა ეცვა, ვერც სუნს ვიხსენებ, მაგრამ მახსოვს, ამბობდა, იმედი ყველაფერში შეგიძლია იპოვო და სანამ იმედი გაქვს, აუცილებლად შეძლებ სუნთქვასო.
მინდა მჯეროდეს მისი, ძალიან მინდა, ხვალ რომ გავიღვიძებ წავეთამაშები მზის სხივებს, მოვუსმენ ჩიტების ჭიკჭიკს, რომელიც ხმაურში თითქმის არც ისმოდა, ვიქნები მხნედ, რადგან მალე აქაურობა ისევ გაივსება, რადგან მე ისევ ისეთი უნდა დავხვდე ყველას, როგორიც ვახსოვარ, რადგან როგორც მე მენტარება ყველაფერი სხვა, ისე ვენატრები ამ ყველაფერსაც.
ამიტომ, ხვალ უკეთესი დღე იქნება
ხვალ მზე ამოვა და მე არ შემეშინდება გაღვიძების
მე ჯერ კიდევ ვსუნთქავ
